ช่วงนี้ทำไมไม่ค่อยมีเรื่องที่นึกอยากอ่านไม่รู้ บางทีจะหานิยายสักเล่มเสียเวลานั่งเช็ครีวิวไปเยอะซะจนคิดว่าถ้าไม่คิดมากเอามาอ่านเลยก็อ่านจบไปแล้วล่ะ ใช้เวลาน้อยกว่าการพยายามหาข้อมูลเพื่อตัดสินใจซะอีก ชักจะรำคาญตัวเองเล่มนี้เราเลยไม่คิดเยอะเห็นเรื่องย่อพอน่าสนใจดาวดีพอควรก็ลองเลย แล้วก็คุ้ม
ทอม เชอร์บอร์น กลับมาบ้านเกิดออสเตรเลียหลังจากไปร่วมรบในสงครามโลกครั้งที่ 1 แม้จะกลับมาพร้อมเหรียญกล้าหาญแต่เขาก็ไม่มีความสงบใจ จึงไปขอรับงานเป็นผู้ดูแลประภาคารบนเกาะเล็กนอกชายฝั่ง เขาพบรักและแต่งงานกับหญิงสาวชื่ออิซาเบล และพาไปอยู่ด้วยกันบนเกาะเพียงสองคน ผ่านไปหลายปีหลังจากการสูญเสียลูกในท้องหลายครั้ง วันหนึ่งก็มีเรือลำหนึ่งลอยมาติดเกาะ บนเรือมีศพชายคนหนึ่งพร้อมเด็กทารกหนึ่งคน ทอมและอิซาเบลตัดสินใจเลี้ยงเด็กคนนั้นขึ้นมาในฐานะลูกสาวของตนเอง ผลที่ตามมาคือการต่อสู้ระหว่างความรักในครอบครัวกับสำนึกเรื่องความถูกต้องในจิตใจ
เนื้อเรื่องของนิยายเล่มนี้ไม่ได้ซับซ้อนอะไรมาก ประเด็นหลักของเล่มนี้เป็นสิ่งที่เกิดในจิตใจของตัวละครมากกว่า เป็นความท้าทายมโนธรรม ถ้าต้องอยู่ระหว่างการกระทำที่จะทำร้ายครอบครัวตัวเองไปทั้งชีวิต กับการมีความสุขที่เกิดบนความทุกข์ของผู้อื่นต่อไป เวลาอ่านแล้วจะเกิดคำถามว่าถ้าสมมุติเราเจอแบบนั้นเราจะทำยังไง คงจะลำบากใจน่าดู แต่โชคดีในชีวิตจริงคงไม่เจอเรื่องแบบนั้นกันง่ายๆ หรอก แต่มันก็เป็นการทดสอบจิตใจคนอ่านเหมือนกันนะ บอกไม่ได้หรอกว่าใครถูกใครผิด บอกได้แต่ว่าเข้าใจและเห็นใจตัวละครในเรื่องทุกคน
เราชอบสำนวนการเขียนของนิยายเล่มนี้ อย่างประโยคที่ว่า "เมื่อภรรยาสูญเสียสามี จะมีศัพท์ใหม่มาใช้แทนสถานะ เธอกลายเป็นแม่ม่าย เมื่อสามีเสียภรรยาเขากลายเป็นพ่อม่าย แต่ถ้าพ่อแม่สูญเสียลูก ไม่มีคำพิเศษมาช่วยตีตราความทุกข์โศกนั้นเลย" หรือว่า "ให้อภัยและลืมมันไป ไม่ใช่ง่าย แต่เหนื่อยน้อยกว่ามาก การให้อภัยนั้นทำครั้งเดียว แต่ถ้าจะคับแค้นใจ ต้องทำตลอดวันตลอดไป" ผู้แต่งบรรยายสภาพความคิดจิตใจตัวละครได้ดีมากๆ ฉากที่อิซาเบลวิ่งออกไปนอกบ้านหลังเพิ่งเสียลูกไปนี่อ่านแล้วหัวใจขาดเป็นริ้วๆ เลย จดหมายที่ทอมเขียนถึงอิซาเบลจากในคุกก็ทำเราน้ำตาร่วง
ถึงแม้จะมีความในใจตัวละครเยอะ แต่ก็ยังสามารถรักษาระดับความเร็วของการดำเนินเรื่องได้ดี ไม่มีตอนที่รู้สึกว่าเอื่อย บอกเล่าเนื้อเรื่องได้น่าสนใจ มีเหตุการณ์ที่ค่อยๆ เกิดขึ้นต่อๆ มาเป็นลูกโซ่ ดึงดูดให้อยากรู้ความเป็นไปของตัวละครได้ตลอดเรื่อง ตอนเล่าจากมุมอิซาเบลบางทีเราก็เข้าใจที่เธอโกรธแค้นทอม แต่พอเห็นฮันน่าห์เราก็โคตรสงสารเลย เข้าใจทอมเหมือนกันแล้วก็คิดว่าอิซาเบลเห็นแก่ตัวที่ไม่ยอมคืนลูก ตอนจบเศร้าไปหน่อยแต่ทำไงได้ สถานการณ์แบบนั้นคงยากที่ทุกคนจะทำใจให้มีความสุขหมดทุกคนได้
อ่านจบแล้วเรารู้สึกว่ามันเศร้า แต่เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอยากให้เรื่องนี้จบดีกว่านี้ยังไง ไม่รู้จะเปลี่ยนเหตุการณ์ตรงไหนในเรื่อง สุดท้ายต้องทำใจแล้วก็ยอมรับกับการกระทำ เสียใจกับสิ่งที่ผ่านไปแล้วมันไม่มีประโยชน์ ในขณะที่เราดำเนินชีวิตอยู่ คนเราคงมองภาพใหญ่ทั้งหมดของชีวิตตนเองไม่ออก เราไม่รู้หรอกว่าการกระทำแต่ละครั้งอาจจะเปลี่ยนแปลงชีวิตเราไปยังไง อะไรจะดีกับชีวิตเราโดยรวมมากกว่า ได้แค่พยายามทำในสิ่งที่คิดว่าดีที่สุด ที่เหลือก็แล้วแต่เบื้องบน ตัวเอกในเรื่องคงคิดอย่างนี้
เพิ่งวางตะกี๊ความรู้สึกยังดิบๆ อยู่เลย
นิยายชุด In Death เล่มที่ 35 เมื่อจู่ๆ คนเกือบร้อยในบาร์แห่งหนึ่งลุกขึ้นมาฆ่ากันเอง ผู้รอดชีวิตให้การว่า อยู่ดีๆ ก็ปวดหัวขึ้นมา เห็นภาพหลอนว่าจะถูกทำร้าย เป็นหน้าที่ของอีฟ ดัลลัส อีกครั้งที่ต้องมารับผิดชอบคลี่คลายคดีสังหารหมู่ครั้งนี้
เราว่าการเขียนบล็อกนี่มันเหมือนการออกกำลังกายนะคะ ถ้าทำเป็นกิจวัตรมันก็จะชินทำไปเรื่อยๆ แต่พอไม่ยอมทำเป็นประจำ เริ่มข้าม เริ่มทิ้งช่วง มันก็จะยิ่งขี้เกียจสันหลังยืด ทีนี้ก็ยาวเลย จะกลับมาทำอีกก็อาจจะเข็นตัวเองไม่ขึ้นแล้ว
ไฟกระชากทำอุปกรณ์เสีย เน็ตมือถือมันง่อยมาก 3g ก็ยังไม่มีใช้ เสียอารมณ์จนพาลไม่อยากเขียนเลย สั้นๆ แล้วกัน
อาร์ทิมิส ฟาวล์ #8 เล่มอวสาน (มั้ง) ออกมาแล้ว ตามอ่านกันมาเกินสิบปี จบลงแล้วในเล่มนี้ สนุกมากๆ
ตั้งแต่ที่เห็น AAR ให้เรื่องนี้มา C+ เมื่อเดือนที่แล้ว ก็ทำให้เราต้องรีบขยับลดระดับความคาดหวังของตัวเองลงทันที อย่ารอลุ้นมากจะได้ไม่กดดันตอนอ่านจริง ยังไม่ได้อ่านรีวิวอันนั้นเลย เดี๋ยวจะกลับไปดูอีกทีว่าทำไมเกรดต่ำจัง เพราะเมื่อได้อ่านเองแล้วเราว่าเล่มนี้มันก็สนุกดีนี่นา แค่ขึ้นหน้าที่ 4 เท่านั้นก็เรียกเสียงหัวเราะพรืดแรกของเราได้แล้ว ตลอดเรื่องก็ขำกิ๊กกั๊กไปเกินสิบ มีหนนึงเราฮาก๊ากนาน 30 วินาทีเลย
เล่มนี้เหมือนเนื้อเรื่องจะสนุกขึ้น มีเหตุการณ์เกิดขึ้นตลอด และตัวละครก็ดูมีชีวิตจิตใจมากขึ้น แต่ก็ยังมีอะไรขัดความรู้สึกอยู่บ้างเป็นระยะๆ ลองไล่เหตุผลพวกนั้นในหัวตัวเองดูก็พบว่า แต่ละข้อก็เหมือนจะเป็นสาเหตุเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น พูดออกมาก็เหมือนหาเรื่องจับผิด สงสัยจะจริงที่เขาบอกว่า คนเราจะมีทัศนคติก่อนแล้วค่อยหาเหตุผลสนับสนุนทีหลัง สำหรับเล่มนี้มีจุดที่เราชอบจริงๆ ข้อเดียวคือ สำนวนการเขียน ส่วนนอกนั้นทั้งที่เหมือนจะดีเกือบทุกอย่าง แต่ก็มีอะไรไม่รู้มาฉุดรั้งไว้ทำให้ไม่อิน สุดท้ายไปๆ มาๆ คงต้องโทษที่ตัวละครนั่นแหละ
ตอนนี้เราชักไม่ค่อยไว้ใจนิยาย YA แนวดิสโทเปียเท่าไหร่ เบื่อไอ้พวกที่บอกว่าจะเป็น next-Hunger Games แล้ว และที่จริงก็ยังไม่อยากอ่านเรื่องนี้เลย อยากรอให้มันออกมาจบชุดก่อน แต่หลังๆ บนหน้าจอแดชบอร์ดของเราเห็นเรื่องนี้หลุดเข้ามาบ่อยมาก บางรีวิวก็ชมเรื่องนี้เลิศลอย ก็เลยชักจะสนใจ และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือชอบนิยายปกสวยๆ ก็เลยหยิบมาอ่านจนได้
มาว่ากันต่อให้จบ อ่านจบตั้งแต่อาทิตย์ก่อนโน้นแต่ลีลาไม่ยอมเขียนสักที ทั้งที่คิดว่ามีอะไรอัดอั้นเต็มหัว แต่พอจะเขียนทีไรก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงทุกที คงเพราะรู้สึกว่าเราคงจะไม่ชอบตัวเองตอนเขียนโพสต์นี้ซะเท่าไหร่ก็เลยขี้เกียจ คือว่าถ้าเรานั่งคุยกับใครแล้วเขาพูดอะไรแบบที่เรากำลังจะพูดนี้ เราคงนึกในใจว่าปล่อยวางบ้างเหอะ แต่ถ้าจะซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเอง ยังไงก็ต้องเขียนแบบนี้ล่ะ
Reid Family #4 นางเอกเรื่องนี้คือ เลดี้อแมนด้า ปรากฏตัวครั้งแรกในเรื่อง The Heir และก็เป็นน้องสาวของพระเอกเรื่อง The Devil Who Tamed Her
นิยายคลาสสิคนี่มันก็มีเหตุผลที่เขายกให้เป็นนิยายคลาสสิคนะ นานๆ ทีสลับเอาเรื่องบนหิ้ง (หมายถึงเรื่องคลาสสิคที่ให้โหลดฟรีใน Public Domain) มาอ่านบ้างก็ไม่ค่อยผิดหวัง
นี่เป็นเรื่องของเกว็น ตัวละครรองที่รู้จักมานาน ปรากฏตัวในเรื่องก่อนๆ ของ Mary Balogh มาไม่รู้กี่เรื่องแล้ว ทุกครั้งที่กล่าวถึง ก็มีใบ้ตลอดนะว่า เดี๋ยวคงจะมีเล่มที่เป็นเรื่องของเธอเอง แต่ก็ข้ามมาตั้งหลายซีรีส์แล้วนะเนี่ย ตั้งแต่ One Night For Love, ชุด Slightly, ชุด Simply รวมไปสิบกว่าเล่ม ในที่สุดพอได้เป็นนางเอก ก็กลายมาเป็นเล่มเปิดตัวซีรีส์ใหม่ ที่กล่าวถึงสมาชิก The Survivors Club ที่เป็นการรวมกลุ่มของผู้ที่ได้รับบาดเจ็บทางกายหรือทางใจมาจากสงครามนโปเลียน หลังจากสมาชิกพักฟื้นรักษาตัวหายแล้วก็แยกย้ายกันไป แต่ทุกปีจะมารวมตัวกันอีกครั้งที่บ้านดยุคหัวหน้ากลุ่ม
เรายกให้เล่มนี้เป็นแชมป์ ชอบที่สุดในบรรดาหนังสือ non-fic ทั้งหมดที่อ่านไปในช่วงนี้ อ่านจบแล้วปลื้มมาก และเพราะว่า หนังสือเล่มนี้ว่าด้วยการส่งเสริมให้แสดงออกเรื่องความประทับใจ เพราะฉะนั้นบันทึกความรู้สึกเก็บไว้ซะหน่อยก็ดี
เล่มนี้สนุก ลุยตั้งแต่เริ่ม เนื้อเรื่องตามสูตรทุกอย่าง มีเส้นตายหายนะที่ต้องแก้ไขสถานการณ์ให้ทันเวลา เทพอสรพิษอโพฟิสกำลังจะคืนอำนาจ เกินกำลังที่สองพี่น้องเคนจะต่อกรได้ แซดี้กับคาร์เตอร์จึงต้องออกไปตามหาเงาวิญญาณของอโพฟิสมาเป็นเครื่องมือต่อสู้
ไม่รู้จะเขียนถึงความรู้สึกตอนอ่านเล่มนี้จบยังไง ด้วยอารมณ์ตอนนี้ถ้าเขียนระบายจริงก็คงสปอยล์แหลกราญแน่
ถึงจะเหลือเล่มอวสานอีกเล่ม แต่ตอนนี้เริ่มคิดแล้วว่า เราจะจัดให้เรื่องนี้เข้าประเภทเดียวกับ 
