เปลี่ยนบรรยากาศมาอ่านนิยายอาชญากรรมมั่ง เล่มนี้คือเรื่องที่ได้รางวัล Gold Dagger ปีที่แล้ว เป็น Best Crime Novel of 2010 เรื่องราวของ สตีเวน เด็กชายอายุ 12 ปี ที่อาศัยอยู่กับแม่กับยาย และน้องชายเล็กๆ 1 คน ในหมู่บ้านเล็กๆ เขตอุทยานแห่งชาติ Exmoor เมื่อ 18 ปีที่แล้ว บิลลี่ น้าชายของสตีเวนที่ยังเป็นเด็กอายุ 11 ปี ถูกฆาตกรต่อเนื่องลักตัวไป แม้ในที่สุดคนร้ายจะถูกจับได้ แต่ยังไม่มีใครพบศพบิลลี่ และเหตุการณ์นั้นเปลี่ยนแปลงชีวิตคนในครอบครัวของเขาไปตลอด วันหนึ่งเมื่อสตีเวนได้รู้เรื่องนี้ เขาเกิดความคิดขึ้นมาว่า ถ้าเขาหาศพของบิลลี่เจอ ครอบครัวของเขาคงจะกลับมามีความสุขได้เป็นปรกติเหมือนคนอื่นๆ หลังเลิกเรียนทุกวัน เขาจึงออกไปขุดหาศพที่ท้องทุ่งโล่งกว้าง ที่เป็นสถานที่พบศพเด็กอื่นๆ ฝังอยู่ แต่เมื่อไม่เจอเสียที สตีเวนจึงเขียนจดหมายไปถามกับเจ้าตัวคนฆ่าที่ตอนนี้อยู่ในคุกซะเลย โดยหารู้ไม่ว่า ฆาตกรโรคจิตจะเห็นจดหมายของเขาเป็นเกม และในที่สุดอาจดึงตัวเขาเข้าไปสู่อันตรายถึงชีวิตได้
ตอนเริ่มต้นอ่าน ความรู้สึกแย่ที่ค้างมาจากเรื่อง The Mortal Instruments ยังอยู่ ทำให้อดเปรียบเทียบกันไม่ได้ รู้สึกว่า นิยายที่เขียนบรรยายดีกับไม่ดี นี่มันให้อารมณ์ต่างกันเยอะจริงๆ เรื่องนี้แค่บทสองบท ก็ดึงเราเข้าไปอยู่ในเรื่องได้แล้ว บรรยากาศความอึมครึมในเรื่อง ทั้งฉากและความรู้สึกของตัวละครมันแทบสัมผัสได้ กลิ่นไอหมอกของชนบทอังกฤษแทบลอยออกจากหน้าหนังสือมากระทบจมูก เราไม่ได้มีความรู้เชิงหลักการอะไรในการวิจารณ์หนังสือ ว่าเรื่องไหนเขียนดีเรื่องไหนเขียนแย่หรอก เป็นนักอ่านธรรมดา อ่านเพื่อความบันเทิง ส่วนมากสนใจเนื้อเรื่องมากกว่าสำนวนภาษาด้วย แค่อ่านแล้วรู้สึกยังไงก็ว่ายังงั้นตรงๆ
เนื้อเรื่องเล่มนี้สนุกดี ทำให้อยากรู้เรื่องต่อเนื่องไปเรื่อยๆ อ่านไม่วางเลย ทางหนึ่งก็กล่าวถึงชีวิตประจำวันของสตีเวน ที่เป็นเด็กค่อนข้างเก็บตัว ครอบครัวมีปัญหา อีกทางหนึ่งก็เล่าประเด็นการโต้ตอบจดหมายกับฆาตกร ที่ซ่อนเนื้อความ และแง่มุมทางจิตวิทยาไว้ ยัง นี่ยังไม่ถึงขั้นเทียบกับการเข้าไปคุยกับฮันนิบาล ยังไงสตีเวนก็เป็นเด็กธรรมดา ไม่ได้เก่งกล้าสามารถฉลาดเกินวัยจนผิดธรรมชาติ แต่เรื่องนี้ก็สนุกล่ะ สมจริงดี และช่วงหลังของเล่ม เรื่องก็ลุ้นมาก จุดที่ไม่ชอบนิดเดียวในเรื่อง นิ้ดเดียวจริงๆ คือ ฉากที่ถูกยิงโดยลูกชายที่กำลังฝึกทหารอยู่ มันบังเอิญมากเกินไปนะ เหลือเชื่อเกิน นอกนั้นก็ดีหมดเลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น