The Harsh Cry of the Heron (Tales of the Otori 4) หนังสือที่ไม่ควรถูกเขียนขึ้น

คะแนน : 8

เราเกลียดนิยายเรื่อง Scarlett ที่ถูกอุปโลกน์เป็นภาคต่อของ Gone With The Wind มาก เพราะคนแต่งมือไม่ถึงพอ เพราะความโลภมากของทายาทลิขสิทธิ์ของ Margaret Mitchell ที่เมื่อใกล้หมดอายุลิขสิทธิ์ ก็ขายสิทธิ์ให้สำนักพิมพ์ไปจ้างนักเขียนที่ไหนไม่รู้มาแต่งภาคต่อ เอาตัวละครที่เรารักมายำเสียเละเทะ แต่เรื่องนี้เราทำใจได้ง่ายเนื่องจากในความรู้สึกของแฟนๆ นิยายภาคนี้ก็มีค่าเป็นเหมือนแค่ Fan Fic ไม่ได้มาจากคนแต่งต้นฉบับจริงๆ

เราเกลียดการ์ตูนของ Saito Chiho เรื่องฉันจะเต้นรำในชุดขาว ภาคสอง ที่สุดอีกเหมือนกัน เราเยียวยาความรู้สึกตัวเองด้วยการหาข้อแก้ตัวอย่างเรื่องข้างบนไม่ได้ จนต้องทำใจด้วยการหลอกตัวเอง สำหรับเราเรื่องนี้มีภาคเดียว ความรักของโกโตะและซาจิตจบลงอย่าง Happy Ending และตั้งใจกับตัวเองว่าจะไม่เปิดภาคสองขึ้นมาอ่านซ้ำอีก ทำใจเหมือนว่ามันไม่มีอยู่

สองเรื่องที่พูดถึงข้างต้นคือ นิยายและการ์ตูนที่เราคิดว่าไม่ควรถูกเขียนขึ้นมาเลย และเสียใจที่ต้องบอกว่า The Harsh Cry of the Heron เป็นอีกเล่มที่ถูกจัดเข้าสู่ประเภทนั้น

พยายามตามหาอีบุ๊คเรื่องนี้อยู่นาน หลังจากที่อ่านไตรภาคแรกทั้งสามเล่มจบไปก็นานหลายเดือนอยู่ จนอาทิตย์ที่แล้วได้ไฟล์มาจากทอร์เรนท์ ก่อนเริ่มอ่านก็ทำใจล่วงหน้าไว้แล้ว เพราะจากรีวิวในอเมซอนก็พอเดาได้ว่า เรื่องราวน่าจะจบลงอย่างที่เราคงไม่ชอบใจนัก บทสรุปที่อ่านตั้งแต่ชื่อเรื่องน่าจะพอเดาได้ The Harsh Cry of the Heron ซึ่ง Heron เป็นสัญลักษณ์ประจำตระกูลโอโตริ เวอร์ชันภาษาไทยแปลชื่อเรื่องว่าสิ้นเสียงปักษา

เปิดฉากขึ้นมาเป็นเหตุการณ์ภายหลังจากเมื่อสิ้นสุดภาคสาม 16 ปี การดำเนินเรื่องดึงดูดให้เรากลับเข้าสู่โลกของโอโตริอีกครั้ง แม้ผ่านวันเวลาที่สงบมาได้ บัดนี้ดินแดนสมมุติที่มีพื้นฐานมาจากอาณาจักรญี่ปุ่นโบราณ กำลังอยู่ภายใต้ความตึงเครียดรอวันปะทุของสงครามกลางเมือง อันอาจนำไปสู่ความล่มสลายของอาณาจักรอันรุ่งเรือง ที่ทาเคโอะกับคาเอเดะช่วยกันสร้างขึ้นมา

ความเร้าใจของกลอุบายทางการเมือง การปองร้ายจากศัตรูเก่า การทรยศหักหลังจากญาติมิตร ทั้งจากเหล่าขุนศึก ชนเผ่าลับผู้ครอบครองพลังพิเศษดุจนินจา การเข้ามาของเรือฝรั่งต่างชาติ ตลอดจนถึงภัยคุกคามจากจักรพรรดิที่เมืองหลวง ทำให้เนื้อเรื่องภาคนี้สนุกและน่าติดตาม ถึงแม้จะรำคาญพฤติกรรมของตัวละครบางตัวอยู่บ้าง แต่ก็ทำให้แทบวางหนังสือไม่ลงเลย จนกระทั่งตอนท้าย แม้ดึกแสนง่วง แต่ยังไงก็ต้องอ่านให้จบเพราะอยากรู้จริงๆ

พออ่านจบแล้ว บอกความรู้สึกไม่ค่อยถูก มันปนกันอยู่ ไตรภาคแรกเราสามารถชื่นชมนิยายชุดนี้ได้อย่างเต็มปาก แต่ภาคนี้แม้เนื้อเรื่องจะสนุก แต่บทลงท้ายของเรื่อง มันเกิดจากพฤติกรรมของตัวละครเอกที่ขัดใจคนอ่านจริงๆ ทั้งๆ ที่ใส่ภูมิคุ้มกันให้ตัวเองแล้ว ว่าให้ทำใจว่าจะไม่ชอบ แต่ก็อดที่จะรู้สึกขัดใจไม่ได้ ทำไมมันงี่เง่าอย่างนี้ ถ้ากระโดดลงไปอยู่ในหนังสือได้ คงอยากจับตัวทั้งคู่เขย่าๆ ถามว่า เป็นบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย อุตส่าห์เอาใจช่วยมาตลอด ทำไมทำงี้

ไม่รู้ผู้แต่งจะคิดว่าเรื่อง Epic อยากสร้างอารมณ์แกรนด์ๆ นี่มันต้องจบแบบโศกนาฏกรรมหรือเปล่า แต่ยังไงก็ตาม เราว่าการผูกเรื่องที่นำไปสู่ตอนจบยังทำได้ไม่ดีพอ ถ้าเหตุการณ์ climax เกิดจากการที่ถูกบีบบังคับ ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริง เป็นการเสียสละเพื่อสิ่งที่ยิ่งใหญ่ คงจะรู้สึกดีกว่านี้ จริงอยู่ มนุษย์ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบ แต่จำเป็นด้วยหรือ ที่ต้องแต่งให้เรื่องราวดำเนินไปในทิศทางเช่นนี้ ลงเอยอย่างน่าเศร้า เพราะความเห็นแก่ตัวและอารมณ์สติแตกของผู้หญิงเพียงคนเดียว

อ่านจบแล้วก็ต้องมานั่งตั้งคำถามกับตัวเองว่า เราคิดถูกหรือคิดผิดที่อ่านเล่มนี้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าจะไม่ชอบบทอวสาน ถ้าไม่อ่านก็คงรู้สึกคาใจไปเรื่อยๆ แต่เมื่ออ่านแล้ว ก็จะเกิดจุดด่างในใจเราขึ้นมาต่อความรู้สึกดีที่มีให้หนังสือชุดนี้

สุดท้ายก็ได้ข้อสรุปกับตัวเองว่า สำหรับเรา นี่เป็นนิยายที่ไม่ควรถูกเขียนขึ้นมาเลย ตอนจบของภาคสามเป็นบทสรุปที่ดีและมีความสุขแล้ว เป็นเพราะไอ้คำทำนายเรื่องลูกชายที่ผูกเรื่องไว้ตั้งแต่ภาคก่อนๆ เชียว แต่ยังไงก็ไม่น่าจะต้องทำลายภาพพจน์ตัวละครที่เราเคยรักอย่างนั้น ถ้าไม่มีนิยายเล่มนี้ เราคงรักเรื่องนี้ได้เต็มหัวใจกว่านี้ ไม่มีอะไรติดค้างในใจ ให้คะแนน 8 เพราะความสนุกและน่าติดตามของเนื้อเรื่อง แต่ให้มากกว่านั้นไม่ได้ เพราะมันทำลายความรู้สึกที่ดีที่เรามีให้หนังสือภาคก่อน

หนังสือห่วยๆ เราให้อภัยมันได้ อ่านจบก็โยนทิ้งจากความสนใจ แต่หนังสือที่ทำลายคุณค่าทางใจของหนังสือที่ดีเล่มอื่นล่ะ คุณจะเรียกว่าอะไร สำหรับเรา มันคือ หนังสือที่ไม่ควรถูกเขียนขึ้นมาบนโลกนี้เลย