กลับมาหา GH อีกที ตอนนี้ชักเลือกยากแล้ว เหลือแต่เรื่องที่ดูไม่เข้าทางเราเท่าไหร่ เขาบอกเล่มนี้ไม่เหมือนเรื่องอื่นๆ ตรงที่ไม่เน้นโรแมนติกเลย และบทสำคัญตกอยู่กับตัวเอกฝ่ายชาย ไม่ใช่ฝ่ายหญิงเหมือนเรื่องอื่นๆ ดูเหมือนเป็นพระเอกเบต้าที่เราอาจจะชอบ เอาเล่มนี้แล้วกัน
จิลลี่ หรือ อดอลฟุส จิลเลสพี แวร์ เกิดมาพร้อมกับตำแหน่งดยุคแห่งเซล คนที่ 7 เป็นเด็กขี้โรค จึงถูกเลี้ยงดูอย่างประคบประหงม แบบริ้นไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม มาตลอดตั้งแต่เล็กจนโต โดยผู้เป็นอาและบรรดาคนรับใช้ทั้งโขยง ตอนนี้จิลลี่อายุ 24 แล้ว แต่ทุกคนก็ยังทำกับว่าเขาเป็นลูกแหง่ สร้างความเบื่อหน่ายคับข้องใจให้เขาเป็นอย่างยิ่ง วันหนึ่งเมื่อลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่งเกิดปัญหาถูกแบล็คเมล์ จิลลี่จึงขันอาสาไปจัดการปัญหาให้ โดยแอบหลบออกจากบ้านโดยไม่ให้ทุกคนรู้ แล้วก็ได้ผจญกับเหตุการณ์ต่างๆ ที่ทำให้เขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่ได้อย่างมั่นใจในตนเอง
เล่มนี้ก็เป็นเรื่องราวอลเวงชวนหัวไปเรื่อยๆ ทั้งเล่ม ตลกบ้างไม่ตลกบ้าง เรื่องของ GH ไม่ได้สำคัญที่พล็อตอยู่แล้ว แต่อยู่ที่ภาษาที่ใช้กับตัวละครที่มีเสน่ห์ สำนวนแบบที่บางทีอ่านแล้วต้องให้มันไปหมุนในสมองสองรอบก่อนถึงจะเข้าใจแล้วก็จะอมยิ้ม ไม่อธิบายความคิดความรู้สึกตัวละครตรงๆ แต่ใช้การแสดงให้เห็นมากกว่า ในส่วนตัวละคร จิลลี่ก็โอเค ดูท่าแหยแต่จริงๆ ก็ได้เรื่องได้ราว รับมือกับปัญหาได้หมด จริงๆ แอบรำคาญพวกตัวละครประกอบบางคนบ้างนิดหน่อย อย่างทอมกับเบลินดา แต่ก็ต้องพยายามเข้าใจ ถูกสร้างมาให้เป็นพวกโง่จนขำ แต่แอบกรี๊ดกิเดี้ยน ชอบคนนี้น่ะ เท่ดี เสียดายแฮเรียตมีบทน้อยมากเลย แต่โดยรวมๆ เล่มนี้ก็โอเคแหละ อ่านเพลินดีเหมือนกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น