The Hunger Games (Movie)

A little hope is effective, a lot of hope is dangerous.

บทพูดของประธานาธิบดีสโนว์ประโยคนี้ในภาพยนตร์ ที่ไม่มีในหนังสือ

ใช้สรุปความคิดของเราหลังดูหนัง The Hunger Games ได้ดีที่สุด

มีความหวังบ้างมันก็ดี แต่หวังมากก็อันตราย

เพราะตอนนี้รู้สึกเหมือนถูกลูกโป่งที่ชื่อความหวังแตกใส่หน้า

Update: 24 ชั่วโมงหลังดูหนังจบ
เมื่อวานออกจากโรงกลับถึงบ้าน เรานั่งพูดระบายความผิดหวังที่หนังทำไม่ได้อย่างใจให้น้องฟังไปครึ่งชั่วโมง หายอัดอั้นไปเยอะล่ะ เผื่อถ้าใครอยากรู้ว่าเราบ่นอะไรไปบ้าง ก็ลองอ่านดูค่ะ

เริ่มแรกคงต้องพูดถึงความคาดหวังก่อนดูของตัวเองก่อน เพราะว่ามันคงเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้หลังดูรู้สึกแบบนี้ เราหวังกับหนังเรื่องนี้มากๆ ตั้งตาเฝ้ารอ แต่ทั้งๆ ที่พยายามบอกตัวเองให้ลดระดับความคาดหวัง ให้สงบใจไว้ แต่ก็คอนโทรลอารมณ์ตื่นเต้นรอคอยไม่ค่อยอยู่ หนึ่งเพราะชอบนิยายเรื่องนี้มาก สองเพราะเจนนิเฟอร์ ลอว์เรนซ์ ที่ปลื้มเป็นการส่วนตัว และสามคือ แผนการโปรโมทของไลอ้อนส์เกตที่บิลท์กระแสได้น่านับถือจริงๆ ปล่อยของออกมายั่วตลอด ตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว ในแฟนไซต์ต่างๆ ของ HG มีข่าวใหม่ให้ลุ้นทุกวัน ทั้งทีเซอร์ เทรลเลอร์ มิวสิคฯ ภาพนิ่ง เว็บไซต์, fb, tumblr, สัมภาษณ์ และมากระหน่ำกันสุดๆ ช่วง 1-2 วีคนี้ และแต่ละอย่างเท่าที่ปล่อยออกมามันก็ดูดีได้ใจเกือบทั้งนั้น บวกกับทีมนักแสดง เท่าที่ติดตามข่าวมา แต่ละคนนิสัยน่ารักมากๆ ทั้งนั้นเลย และยิ่งหวังไปกันใหญ่เพราะรีวิวจากนักวิจารณ์ที่ออกมาดีมาก

กลับกลายเป็นว่า ทุกอย่างที่เห็นมาว่าน่าดู พอไปอยู่ในตัวหนังจริงๆ แล้ว ดับไปเกือบหมด



เริ่มต้นเรื่อง เนื้อเรื่องที่มีการเปลี่ยนแปลงจากในหนังสือในช่วงแรก เราไม่ค่อยติดใจ เพราะเข้าใจว่าเป็นหนังก็ต้องตัดทอนรายละเอียดลง สิ่งที่ขอบ่นจริงๆ คือ การถ่ายภาพสั่นๆ แบบนี้โคตรเวียนหัวเลย มันมากเกินไป จากที่ผู้สร้างตั้งใจจะให้อารมณ์เครียดเหมือนจริง แต่เรากลับรู้สึกว่าภาพมันรบกวนการรับรู้เนื้อเรื่อง หมุนไปหมุนมาอยู่นั่นแหละ เราอยากเห็นหน้าตัวละครชัดๆ มากกว่า

นักแสดงเล่นดีทุกคนนะ แต่ความรู้สึกที่ได้จากตัวละครกลับดูขาดๆ เกินๆ นิดหน่อยจากภาพในจินตนาการของเรา อุทานในใจตั้งหลายที โอ๊ย แคทนิสแรงกว่านิยาย เฮย์มิตช์ออฟไซต์ไปนิด เอฟฟี่ไม่ถึงขนาดนี้ พีต้ากับซินน่าก็ไม่ได้ทำให้เราถูกชะตาแต่แรก อันนี้เราไม่โทษคนเล่นนะ โทษเวลาที่ทำให้บทมันต้องรวบรัดมากกว่า เราคิดว่านักแสดงทำดีที่สุดแล้วเท่าที่โอกาสอำนวยให้ อย่างเช่นเอฟฟี่นี่ ในนิยายเราขำๆ ตัวนี้มากเลยนะ แต่ไม่มีฉากให้เอฟฟี่แสดงมุมหวังดีบ้างเลย ซินน่าก็บทโคตรน้อย

ฉากในแคปิตอลมันหลอกตาชอบกล ฉาก CG ของเรื่องนี้ไม่ถึงเกรด A เลย ฉากเปิดตัวแคทนิสโอเค แต่ยังไม่อลังการล้านแปดเท่าในหนังสือ ฉากสัมภาษณ์ดี จนถึงตอนนี้เรายังโอเคกับหนังมากอยู่ ไม่ผิดจากที่ได้เห็นตัวอย่างมาเท่าไหร่

และที่ลุ้นที่สุดก็ตอนเริ่มเกมส์จริงนี่ละ เพราะค่ายหนังอุบเงียบเป็นความลับ ทีนี้เราก็กะว่าอารมณ์มันจะต้องลุ้นแอกชั่นสุดชีวิตตั้งแต่เริ่มแบบในหนังสือ แต่ผิดคาดมากๆ ตรงที่การนำเสนอเนื้อเรื่องช่วงนี้ มันกลายเป็นหนังดราม่าไปซะ เข้าใจว่าต้องการเลี่ยงความรุนแรงไม่ให้หนังได้เรต R แต่เราคิดว่า หนังไม่จำเป็นต้องแสดงการตะลุมบอนฆ่ากันขนาดนี้เลยก็ได้ ถ้าใช้มุมมองการดำเนินเรื่องของแคทนิสในนิยายจริงๆ ก็คว้าเป้วิ่งหนีเลย นั่นทำให้เรารู้ตัวแล้วว่า นี่ไม่ใช่ Hunger Games ในหัวเรา สำหรับเราเล่มแรกเป็นนิยายแอกชั่นไซไฟเต็มพิกัด ปนโรแมนติกนิดหน่อย แฝงประเด็นวิจารณ์สังคม แต่ทำไมหนังออกมากลายเป็นหนังชีวิตเสียดสีหมดเลย

นับตั้งแต่นั้น ทุกอย่างก็ผิดเพี้ยนไปหมดจากความคาดหวังของเรา บางฉากที่เพิ่มมาแล้วดีคือประธานาธิบดี กับได้เห็นเกมเมคเกอร์ แต่นอกนั้นก็ไม่มีอะไรเลย ฉากในป่าเหมือนหนังเกรด B มากๆ ทุกอย่างถูกตัดทอนรวบรัดไปหมด จนไม่ได้ฟีลเลยสักนิด เนื้อเรื่องขาดการอธิบายจุดสำคัญให้เข้าใจ เช่นทำไมตอนพีต้าตะโกนให้หนี ไม่แสดงให้เห็นสักแว้บว่าพีต้าสู้กับเคโต้เพื่อช่วยให้แคทนิสหนีรอด รับรองคนไม่อ่านหนังสือจะงงแน่นอนว่าทำไมแคทนิสถึงต้องออกไปตามหาพีต้าตอนหลัง เพราะไม่เข้าใจว่าแคทนิสรู้แล้วว่าพีต้าไม่ได้ทรยศก็จากฉากนี้ ฉากรูวไม่ซึ้งเลย ตอนอ่านเราน้ำตาซึมนะ แต่ในหนังยังไม่ทันจะอินเลยถูกตัดไปเร็วมาก ฉากในถ้ำไม่เหลืออะไรเลย หมดกัน บทพูดดีๆ ของแคทนิสกับพีต้าหายเกลี้ยง แล้วมันจะไปซึ้งอะไรตอนหลังได้

เราเป็นห่วงเรื่องเคมีของเจนนิเฟอร์ ลอว์เรนซ์ กับจอช ฮัทเชอร์สัน มาตั้งแต่ต้นแล้ว เพราะจอชดูเด็กกว่า เวลามีข่าวในกองถ่ายก็ดูเหมือนเล่นกันสนิทสนมเหมือนพี่น้อง และในหนังก็ไปไม่ได้จริงๆ ด้วย ถ้าเวลาเห็นภาพเดี่ยวๆ แยกกัน ก็พอจะเห็นเจนเป็นแคทนิส จอชเป็นพีต้าได้ แต่พออยู่ร่วมเฟรม ขัดตาเกือบทุกทีเลย มีจุดเล็กน้อยเรื่องหนึ่งที่เราพยายามมองข้ามแล้วแต่ไม่สำเร็จคือเรื่องความสูง เราไม่อยากได้ความรู้สึกว่า แคทนิสเป็นสาวอเมซอนก็เลยเก่งกว่า แล้วดันพีต้าให้กลายเป็นฝ่ายที่ได้รับการปกป้องเพราะตัวเล็กกว่า

มัตต์เหมือนหมาธรรมดา ทั้งที่ตอนอ่านนี่สยองมาก โคตรบีบ แล้วฉากสุดท้ายตอนเบอร์รี่นี่อะไรอ่ะ ให้เวลาฉากนี้อีกสัก 1 นาทีจะเป็นไร ความจริงฉากนี้จะต้องโรมีโอกับจูเลียตมากๆ ลุ้นที่สุดแล้วว่าจะจบยังไง ตอนอ่านนิยายเราเร่งสายตาพยายามกวาดตัวอักษรเข้าสมองไปให้เร็วที่สุด แต่ในหนังกลับทำได้แค่นี้เหรอ เทียบกับหนังสือแล้วได้แค่ 1 ใน 10 เองมั้ง

ไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่า หนังที่แคสติ้งเยี่ยม นักแสดงเล่นดีทุกคน บทหนังก็เดินตามหนังสือเกือบทั้งหมด แทบไม่ได้เปลี่ยนอะไร แต่ผลลัพธ์ในความรู้สึกกลับออกมาไม่ใช่เลย ตอนอ่านนิยายนี่อารมณ์ลุ้นไม่อยากวาง แต่ในหนังดึงเข้าไปมีส่วนร่วมไม่ได้ เป็นหนังที่ไม่สนุกเลย และทั้งหมดนี้เราคิดว่า คนที่ต้องรับผิดชอบเต็มๆ คนเดียวคือ แกรี่ รอส เขาไม่ใช่ผู้กำกับหนังแอกชั่น และจินตภาพ Hunger Games ของเขาต่างมากจากของเรา

ถึงจะติล้วนๆ แต่หนังไม่ได้ห่วยแตกจนดูไม่ได้นะ เพราะต้นฉบับมันมาดี เราให้คะแนนหนัง 7 แต่ถ้าเทียบกับหนังสือ 8.5 นี่คนละเรื่องกันเลย สเกลคะแนนของเราเป็นมาตราแบบริกเตอร์ เลขต่างกันตัวเดียวแต่ความสั่นสะเทือนต่างกันเยอะค่ะ แต่เท่าที่อ่านตามรีวิวดูท่าทางคนชอบหนังเยอะเหมือนกันนะ (คนที่นั่งติดเราในโรงเป็นสองสาวเอเชียที่น่าจะอ่านหนังสือมาแล้ว ร้องโอ้มายก็อดเบาๆ ตลอดเรื่อง และกิ๊วก๊าวเล็กๆ กับฉากในถ้ำด้วย) ยังไงก็ยินดีด้วยกับคนที่ดูหนังเรื่องนี้สนุก ถึงเราจะไม่ค่อยสนุกด้วย แต่ก็คงเพราะหวังมากไปเองแหละ