นี่เป็นนิยายที่อ่านแล้วเสียดายเวลาจริงๆ มันไม่ใช่หนังสือที่เลวร้ายอะไร ความผิดของมันคงมีข้อเดียวคือ มันน่าเบื่อที่สุด แทบไม่มีเนื้อเรื่อง กล่าวถึงการแข่งม้าบนเกาะแห่งหนึ่ง แต่มันเป็นม้าในตำนาน อาชาสมุทรที่ผุดมาจากทะเล เป็นม้าอันตรายที่กินเนื้อคน ฟังน่าสนใจเหรอ ถูกหลอกแล้วล่ะ
เราถูกดาวของอเมซอนล่อลวง ตอนเริ่มอ่านแรกๆ ก็ยังโอเคอยู่ มันก็ดูแปลกๆ ดี จุดเด่นของนิยายเล่มนี้คงอยู่ที่สำนวนภาษา เวลาจะบอกอะไรให้คนอ่านรู้ เหมือนคนเขียนจะวนเป็นครึ่งวงกลม อ่านเจอแรกๆ จะอมยิ้ม ภาษาเขาเก๋ดีแฮะ แต่พออ่านไปสักสิบบท เจอบ่อยๆ เข้า กลับกลายเป็นรู้สึกสะดุดและน่ารำคาญ อย่างเช่นแบบนี้
There are moments that you’ll remember for the rest of your life and there are moments that you think you’ll remember for the rest of your life, and it’s not often they turn out to be the same moments.หรือแบบนี้
My vision explodes into one thousand colors, not one of them the sky.เรื่องเล่าสลับกันระหว่างตัวเอกสองคน คือ ฌอน เคนดริก กับ พัค (เคท) คอนนอลลี เล่าจากมุมมองบุคคลที่หนึ่ง แต่เราไม่เคยรู้สึกว่าได้เข้าไปอยู่กับสองคนนั้นเลย ช่างชืดชา กระด้าง ไร้เนื้อใน เราอ่านแล้ว เราแยกสองคนนี้ไม่ออก บางครั้งที่เราอ่านกลางบทแล้วสะดุดเสียสมาธิไปนิดนึง พอจะกลับมาอ่านต่อ เราไม่รู้ว่า I ที่กำลังพูดอยู่นี่คือใคร ฌอนหรือพัค เมื่อเทียบกับเรื่อง The Kane Chronicles เราไม่เป็นอย่างนี้สักครั้ง เพราะบุคลิกคาร์เตอร์กับแซดี้แตกต่างกันมาก แค่อ่านคำพูดก็รู้ว่าใคร
ทั้งเรื่องมีแต่การเตรียมตัวฝึกม้าเพื่อจะไปแข่งตอนจบ อ่านจบเรื่องเรายังไม่รู้เลยว่า เรื่องนี้เกิดขึ้นที่ไหน รู้แต่เป็นเกาะ ไม่ไกลจากแผ่นดินใหญ่ ยุคไหนก็ไม่รู้ เป็นนิยายที่เลื่อนลอย ไร้เป้าหมาย ไร้เหตุผล
เราพลาดเองล่ะ ดูแต่ดาว ไม่ได้อ่านรีวิว เพราะอยากจะอ่านแบบไม่รู้อะไร ยังไงถ้าใครสนใจ อยากบอกว่า ควรหาตัวอย่างสักบทสองบทมาอ่านก่อนนะคะ ว่าชอบสไตล์การเขียนแบบนี้มั้ย คนที่ชอบก็คงจะว่าเขียนดีมาก แต่ถ้าไม่ชอบแนวนี้ก็อาจจะรู้สึกแบบเรา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น